کیست این آشفته!که چنین حال مرامی گیرد؟!!

کیست این گم شده ی دشت شقایق

که مرا به فراسوی افق می خواند و به من می گوید:آسمانی باش دنیا زیباست!

آه نه!

این همه فکر و خیال است که او

 غیر یک تصویر نیست!

که من آن را به دل خویش ساخته ام

 و به قاب دلم آویخته ام!